3

*** Όλα τα κείμενα των 450 και πλέον αναρτήσεων, αυτού του ιστολογίου, έχουν γραφτεί εξ ολοκλήρου από τον Blogger *** Από την "Αρχική Σελίδα" πιέζοντας στο κάτω μέρος δεξιά "Παλαιότερες Αναρτήσεις" μεταβαίνουμε στην επόμενη 50αδα *** Σύμφωνα με το Google Safe Browsing το ιστολόγιο αυτό είναι ιδιαίτερα ασφαλές. ***

Please translate to your language.

Λίγα λόγια για την Ιστορία...

O Σταθμός του Marconi.
Πηγή: https://southwellfleet
Ακόμη και σήμερα πολλοί ραδιοερασιτέχνες τείνουν να θεωρούν τις τεχνικές των VHF και UHF σαν νέες τεχνολογίες, σημαντικότερες και πιο σύνθετες από αυτές που  ακολουθούμε στα βραχέα.
Ο Hertz χρησιμοποίησε τους 800Mhz για μερικές από τις πρώτες του δοκιμές πριν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο Marconi παράλληλα εργάστηκε με τα VHF 
Αμέσως μετά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κατασκεύασε έναν πομπό στους 150 Mhz χρησιμοποιώντας μια λυχνία V24 με ένα δίπολο και έναν παραβολικό ανακλαστήρα στην πίσω μεριά του διπόλου.  
V24 Λυχνία
Ο δέκτης (φωρατής) ήταν βασισμένος σε μια ημιαγώγιμη κρυσταλοδίοδο που έκανε τη φώραση.
Η συχνότητα αυτή ήταν πολύ κοντά στα όρια αποκοπής της λυχνίας. Το 1918 οι Barkhausen και Kury ανακάλυψαν τη συνηθισμένη κυλινδρική τρίοδη λυχνία. Η οποία μπορούσε να ταλαντώσει πάνω από τους 900 Mhz αν το πλέγμα της γινόταν πολύ θετικό και η άνοδος της πολύ αρνητική. Ένα χρόνο αργότερα ο Hull επινόησε τη magnetron, μια κυλινδρική δίοδο λυχνία με ένα ηλεκτρομαγνητικό πηνίο γύρω από την άνοδο. Αυτή η εφεύρεση μας οδήγησε το τέλος του 1923 στη διπλή ανόδου magnetron. Οι ανακαλύψεις αυτές άνοιξαν το δρόμο στα μικροκύματα όπου σήμερα δεσπόζουσα θέση έχει η κινητή τηλεφωνία αλλά και άλλες εφαρμογές.

Στους 144 Mhz η magnetron έβγαζε 50 Watt. Tο 1940 οι Randall και Boot έκαναν αλλαγές στη λυχνία αυτή και χρησιμοποιήθηκε στα radar για στρατιωτικούς σκοπούς. Το 1920 πολλοί ραδιοερασιτέχνες πειραματιζόντουσαν στα βραχέα για εκπομπές μεγάλων αποστάσεων. Αυτούς τους πειραματισμούς πολύ σύντομα τους μετέφεραν στα VHF και UHF. Τότε ξεκαθαρίστηκαν και τα όρια των βραχέων από τα VHF. Τα βραχέα προσφέρουν μέσω των ανακλάσεων στην Ιονόσφαιρα κάλυψη μεγάλων αποστάσεων. Το όριο αυτό τέθηκε στους 30 Mhz, εκεί τελειώνουν τα βραχέα (HF) και αρχίζουν τα υπερβραχέα (VHF). Αυτήν την εποχή βρίσκουμε και λυχνίες με συχνότητες εκπομπής 50-70 Mhz. Η χρήση δυο λυχνιών σε διάταξη Push-pull εμφανίζεται αυτήν την περίοδο. Τοποθετήθηκε το κύκλωμα συντονισμού στην άνοδο και έτσι αποκτήθηκε ελευθερία κινήσεων κατά μήκος των ερτζιανών. Αυτό το πρώτο κύκλωμα ονομάστηκε ΤΝΤ.

Πολλοί δέκτες αυτήν την εποχή (1922) και μετά χρησιμοποιούν την υπερετερόδυνωση  που ήταν μια πολύ χρήσιμη ανακάλυψη του Armstrong. Η πρώτη καταγεγραμμένη κεραία στα VHF ήταν μια συντονισμένη τύπου “inverted L”. Αργότερα, το 1928 οι Yagi και Uda προχώρησαν στην κατασκευή των κατευθυνόμενων. Σήμερα είναι η πιο διάσημη κεραία λόγω της υψηλής απολαβής και κατευθυντικότητας. Αυτοί οι δύο  μετέφεραν τις εμπειρίες τους στους 6Ghz επιτυγχάνοντας τηλεφωνικές συνομιλίες σε αποστάσεις 10-30 Km. Αυτά όλα μπορούν να χαρακτηριστούν σαν τεχνολογικά θαύματα. Αν σκεφτούμε ότι τα χρόνια αυτά η αυτοκίνηση ήταν στα σπάργανα.

Γουλιέλμος Μαρκόνι
Κατά την χρονική αυτή στιγμή o Marconi αποδεικνύει την κλάση του ως επιστήμονας ανακαλύπτοντας λυχνίες και κατευθυνόμενες κεραίες και επιδεικνύοντας συνομιλίες σε αποστάσεις 270 Km πάνω από το Ατλαντικό Ωκεανό στους 500Μhz. Οι ραδιοερασιτέχνες εργάζονται πυρετωδώς από αυτήν την περίοδο και μετά και χρησιμοποιούν συχνότητες όπως 28, 56, 112, 144, 430 Mhz και 1,2 Ghz.
Οι ραδιοεπαφές τους γίνονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Ανακαλύπτουν τους ραδιοφάρους και θέτουν αυτούς σε συνεχή λειτουργία για έρευνα και μελέτη της διάδοσης των κυμάτων. Για πρώτη φορά έγινε η επαφή μεταξύ ραδιοερασιτεχνών Ιταλίας και Αγγλίας το 1959 στους 144Mhz μέσω του Ε- σποραδικού.     

Από τη δεκαετία του ‘60 και μετά η εξέλιξη ήταν ραγδαία στις ραδιοεπικοινωνίες.